زندگی آنچه زیسته ایم نیست بلکه چیزی است که به یاد می آوریم تا روایتش کنیم...
زاغی به طرف باغ به طاووس طعنه زد کاین مرغ زشت روی چه خودخواه وخودنماست این خط وخال رانتوان گفت دلکش است این زیب ورنگ رانتوان گفت دلرباست پایش کج است وزشت ازان کج رود به راه دمش چودم روبه و رنگش چو کهرباست از فرط عجب و جهل گمان میبرد که اوست تنها پرنده ای که دراین عرصه وفضاست این جانور نه لایق باغ است وبوستان این بی هنر نه درخور این مدحت و ثناست طاووس خنده کرد که رای تو باطل است هرگز نگفته ست بداندیش حرف راست بدگویی تو این همه ازفرط بددلی است ازقلب پاک نیت آلوده برنخاست ماعیب خود هنر نشمردیم هیچگاه در عیب خویش ننگرد آن کس که خود ستاست در من چه عیب دیده کسی غیر پای زشت نقص و خرابی و کژی دیگرم کجاست پیرایه ای به عمد نبستم به بال و پر آرایش وجود من ای دوست بی ریاست مابهر زیب و رنگ نکردیم گفتگو چیزی نخواستیم فلک داد آنچه خواست صدسال گربه دجله بشویند زاغ را چو بنگری همان سیه زشت بینواست هرگز پر تورا چو پرمن نمیکنند مرغی که چون منش پر زیباست مبتلاست فرمانه ی سپهر چو حکمی نوشت و داد کس نمیزند که صوابست یاخطاست مارا برای مشورت اینجا نخوانده اند ازما و فکرما فلک پیر را غناست مازشت نیستیم تو صاحب نظر نه ای این خورده گیری از نظر کوته شماست طاووس راچه جرم اگر زاغ زشت روست این رمزها به دفتر مستوفی قضاست برگرفته از دیوان پروین اعتصامی
| قالب ساز آنلاین |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
موضوعات سایت
پیوند ها
لینک های مفید
قالب ساز آنلاین
امکانات سایت